Het is 1997. Ik sta voor de keuze en het kan me niets meer schelen. Ik storm in een te groot wit overhemd het podium op en playback vol overgave Margherita van Marco Borsato. Sterren, ik liet ze verbleken. Van de eeuwige schaamte bevrijd. Maar sindsdien heb ik last van chronische Borsatoisme.
Ik heb bijna alles geprobeerd, alles om dit te vergeten. Die stem die in mijn hoofd blijft zitten, mij geen moment met rust laat. Ik zit alleen ineengedoken, ik ben een schaduw van de man die ik ooit was. Soms denk ik terug aan de tijd voor dit moment en verlang terug naar toen. Ik wil haar terug, die mooie tijd. Maar zij lijkt lang vervlogen
Er zijn ook perioden dat het beter gaat. Maar dan schrik ik om kwart over zeven op zondagochtend wakker, en ineens zit dat nummer weer in mijn hoofd. En ik heb niet eens gemerkt dat ie naar binnen is geslopen.
Als ik bang of eenzaam ben en wat ik ook doe of waar ik ook ga… Margherita zit mijn hoofd. ´T is niet te voorspellen.
Ik ben een mens van vlees en bloed. Eerst deed het me weinig, maar dit gevecht kan ik niet winnen. Dus ik neem heel bewust het besluit en omarm Margherita. En als mijn vrienden erom vragen.
Zeg ik dat het heerlijk is.
Pingback: พนันบอลauto ฝากถอนไว ระบบทันสมัย เว็บบอลออโต้
Reacties zijn gesloten.