Ineens betrekt de lucht en vallen langzaam enkele regendruppels naar beneden. De auto voor mij doet de ruitenwissers aan. Ik zie dit en begin me mateloos te ergeren aan het feit dat de ruitenwissers aan de voorzijde een ander ritme aanhouden dan de ruitenwisser aan de achterzijde.
Het is 1997. Ik sta voor de keuze en het kan me niets meer schelen. Ik storm in een te groot wit overhemd het podium op en playback vol overgave Margherita van Marco Borsato. Sterren, ik liet ze verbleken. Van de eeuwige schaamte bevrijd. Maar sindsdien heb ik last van chronische Borsatoisme. Lees verder »Borsatoisme. Dat gun je niemand.
