Ik zit rustig in de auto en rijd de avondzon tegemoet. Ineens betrekt de lucht en vallen langzaam enkele regendruppels naar beneden. De auto voor mij doet de ruitenwissers aan. Ik zie dit en begin me mateloos te ergeren aan het feit dat de ruitenwissers aan de voorzijde een ander ritme aanhouden dan de ruitenwisser aan de achterzijde.
Om mijn gedachten hier niet langer mee te pijnigen zet ik de autoradio harder. Ik geef een slinger aan de volumeknop en deze stopt bij 39. Ik wil deze grove fout corrigeren door nogmaals aan de knop te draaien en hij springt door naar 41. Met een woeste armbeweging doe ik de radio uit, zo hoeft het niet van mij. Het volume van een autoradio gaat per 5 en nooit of te nimmer compleet willekeurig.
Een paar kilometer verder zie ik ineens vanuit mijn ooghoek het benzinelampje aanspringen als teken dat ik zeer spoedig weer eens op bezoek moet bij een tankstation. Ik pak de slang en begin te tanken. De Euro 95 stroomt gewillig de tank in. Ik werp een blik op het metertje en probeer zo nauwkeurig mogelijk het einde van mijn tankbeurt te timen. De prijs stopt met lopen op €49,94. Ik druk voorzichtig de hendel nogmaals in en de prijs loopt tergend langzaam op. Ik laat de hendel met een soepele beweging weer los en zie tot mijn grote schrik de prijs net doorschieten naar €50,01.
Met de pest in mijn lijf spring ik weer in de auto en race naar huis. Eenmaal thuisgekomen gooi ik de voordeur open en meteen sta ik oog in oog met een lichtknopje waarvan ik na vele jaren nog steeds niet weet waar deze voor dient. Ik schud mijn hoofd en loop snel door richting toilet. Ik stap naar binnen en zie de WC rol met de velletjes tegen de muur aanhangen.
Het volgende moment dat ik me kan herinneren lag ik huilend in de foetushouding. Soms valt het leven niet mee…