Op de hoek van de bank zit ik wat te mijmeren. De regen slaat al uren onafgebroken tegen het raam. Af en toe wordt het geluid van de tikkende regen overstemd door een overtuigend suizende wind die een weg zoekt door de nok van het dak.
Ik zet de tv aan voor de broodnodige afleiding en ik val midden in het journaal van 20.00. Het klimaat gaat slecht, de koopkrachtstijging valt tegen en Raymond van Barneveld is met een harde Brexit zoenend gefilmd in de lobby van een Engels hotel.
Nog somberder dan ik al was zet ik de televisie weer uit. Ik zet een muziekje op en loop onder genot van de stemmige tonen van Johnny Cash richting de keuken. Het is tijd voor een onvervalst stukje emotie eten.
Met een soepele armbeweging werp ik twee Kaiser broodjes op het aanrechtblad. Na wat gerommel in de koelkast kom ik triomfantelijk met een kuipje roomboter en een pakje kaas weer tevoorschijn.
Twee kapot getrokken broodjes en een gebroken mes later weet ik het zeker; het leven is soms hard, maar “smeerbare” roomboter is altijd harder.