Plots schrik ik wakker. Een snelle blik op mijn horloge bevestigt wat ik al vermoedde. Verslapen.
Met een voor mijn leeftijd verbazingwekkend soepele sprong spring ik uit bed. In mijn sprint de slaapkamer uit stoot ik mijn teen ongenadig hard aan de bedpoot. Om de vrouw niet wakker te maken, spurt ik inwendig vloekend richting de trap. Met gezwinde spoed haast ik mij naar beneden en breek bijna beide enkels omdat de trap in mijn hoofd een trede hoger (of lager zo u wilt) is.
In de loop aankledend en sleutels en tas pakkend begeef ik mijzelf richting de achterdeur. Quasi nonchalant schiet mijn hand naar de fruitschaal en grijpt vol in een overrijpe appel.
Oogrollend en in stevige looppas ga ik richting de auto, terwijl ik de schuttingpoort door storm hoor ik een scheurend geluid. Mijn jas is ineens heel erg close met de klink van de schutting. Hoofdschuddend spurt ik naar de auto, ga zitten en stuur in de richting van mijn werk.
Na het betere stuurwerk zie ik aan de horizon de eindbestemming opdoemen. Mijn ogen vinden de klok en dat stemt me tevreden. Dit ga ik redden!
Maar dan ineens doemen er remlichten voor mij op. Een heuse file in Veendam. Gestrand in het zicht van de haven. Het duurt even maar dan zie ik de reden van deze remmerij. Een overstekende eend…
Mijn bloed begint te koken en ik kan maar één ding denken, je kan vliegen lul!