De lijdensweg die Pasen heet

Pasen leeft als nooit tevoren, tenminste als we de kijkcijfers van de The Passion mogen geloven. Maar liefst 3,1 miljoen mensen zaten aan de buis gekluisterd om het lijdensverhaal van Jezus te volgen. Het is dan ook hartverwarmend om te zien dat vele mensen Pasen aangrijpen om hun eigen lijdensweg te ondergaan. Ik ben daarop geen uitzondering.

Eerste Paasdag

Eerste Paasdag begint steevast met een sociaal wenselijk paasontbijt. Voordat ik aan tafel kan, moet ik mij natuurlijk eerst het leplazarus zoeken naar rustiek groen geschilderde eieren die verstopt zijn in het net iets te lang niet gemaaide gras. Dat hierdoor het paasontbijt ineens een paasbrunch wordt, lijkt niemand te kunnen deren.

Na de paasbrunch speelt langzaam mijn geweten op. Het stemmetje in mijn hoofd riep immers al ‘nee’ bij het tweede roombroodje dat naar binnen werd gewerkt. En tot overmaat van ramp volgden hierna nog 2 eieren, een dikke plak Fries suikerbrood met roomboter en 2 croissantjes met jam. Uiteindelijk krijgt het schuldgevoel de overhand en wordt het tijd voor de onvermijdelijke paaswandeling. Even die paasbroodnodige beweging. Net als die tientallen andere mensen met exact hetzelfde idee op de voor de rest van het jaar uitgestorven heidevlakte.

Hierna is het eindelijk tijd voor het moment waar alle altijd-kleine-jochies-blijvende-mannen naar uit hebben gekeken. Het paasvuur. Samen met de mensen die je lief zijn, genieten van het knetterende geluid en de bijbehorende warmte. Langzaam vullen mijn ogen zich met tranen… Niet omdat ik zo emotioneel stabiel ben als een Ikea tafel, maar omdat één of ander onverlaat zijn eigen troep heeft gestort op de berg snoeiafval en de rook van deze rituele afvalverbranding mijn ogen heeft bereikt. Een perfecte afsluiting van de dag!

Tweede Paasdag

Een dag lijden is natuurlijk niet genoeg. Daarom prijs ik mezelf gelukkig met de Tweede Paasdag. De extra vrije dag waar bijna niemand echt raad mee weet. Op de Eerste Paasdag is al veel bereikt dus het programma voor de Tweede Paasdag is een stuk beknopter.

Traditiegetrouw trek ik in een veredelde processie naar de meubelboulevard. Niet omdat je echt iets nodig hebt, maar omdat je altijd even kan kijken. Vervolgens in een enorme file langs de bankstellen, Perzische vloerkleden en kekke tierlantijntjes. Aan het einde nog even een kopje koffie scoren om krachten op te doen voor de enorme worsteling die noodzakelijk is om van de parkeerplaats af te komen. Hierna is bij mij het lampje uit en de lijdensweg voltooid. Op naar volgend jaar.

Fijne paasdagen allemaal!