Marktplaats barbaren

Krakend en onder een wolk van stof komt de vlizotrap naar beneden. Voorzichtig steek ik mijn hoofd door het luik en werp een blik in het verleden. Vanaf links word ik verbaasd aangekeken door een versleten hobbelpaard en recht voor me ligt een eens zo gekoesterde map vol met Flippo’s. Alles wat afgezien van de emotionele waarde nog iets op kan leveren wordt van zolder gehaald. De auto wordt volgepakt, een pot vers gezette koffie verdwijnt in de thermoskan en de broodjes ei zitten in de broodtrommels. Ik ben er klaar voor.

Even later zit ik op een kleedje tussen herinneringen. Bij alles wat ik verkoop ben ik emotioneel dusdanig betrokken dat mensen eigenlijk niet durven afdingen. Bang dat ik in tranen uitbarst of ze ter plekke naar de keel vlieg. Alles wordt verkocht voor meer dan de dagwaarde en ik kijk tevreden terug op een leuke dag. Dat ik voor het verdiende geld meteen weer herinneringen van andere mensen voor de absolute hoofdprijs koop, doet verder even niet ter zake.

Maar de vooruitgang is niet stoppen en ook de vlooienmarkt ontkwam niet aan de digitalisering. En daar was Marktplaats. Met deze vooruitgang zijn helaas ook de vlooienmarkt etiquette komen te vervallen.
Met bloed, zweet en tranen heb ik een mountainbike opgeknapt. Ieder schakeltje van de ketting met liefde ingevet, de tandwielen met een klein borsteltje zo gepoetst dat ze schitteren in de zon en de banden op spanning gebracht met lentelucht dat ruikt naar pas gemaaid gras.

Maar toen belandde de fiets in de schuur en ik wist dat dit niet het leven was dat hij voor ogen had. Met pijn in mijn hart ging ik via Marktplaats op zoek naar een nieuw en liefdevol baasje. Voor een schappelijk bedrag van 180 euro prijkte hij enige momenten later op Marktplaats.      

Nog geen minuut later piept mijn telefoon. Blijkbaar heeft een echte liefhebber de schoonheid herkend. Dit gevoel duurt nog geen 10 seconden… een bod van 40 euro. Emotieloze Marktplaats barbaren. Bah!  

Ps. De mountainbike is nog te koop.