Sint Maarten. Een dag die ervoor zorgt dat de tijd tussen de herfstvakantie en Sinterklaas voor alle kinderen dragelijk wordt. Zo was dat vroeger ook voor mij.
De voorpret begon al met het maken van een lampion. Op school urenlang knippen, plakken en muizentrappetjes maken. Om uiteindelijk vanwege enige (plaatsvervangende) schaamte voor het eindresultaat alsnog een lampion bij de winkel te kopen.
Daarna door wind en regen langs de huizen. Hoe mooi de rest van de maand november ook was, tijdens Sint Maarten trok er altijd een storm over. Wellicht dat het toch aan de naam Sint Maarten ligt, maar dit geheel terzijde.
Moe maar voldaan keerde ik vervolgens huiswaarts en had ieder jaar weer een grotere snoepbuit dan het jaar ervoor. Mijn steeds langer wordende benen zorgde voor een duidelijke verhoging van de efficiency. Hier viel me ook een bijzonderheid op waar menig wiskundige het hoofd al over heeft gebroken. Ieder jaar haalde ik meer snoep op, terwijl de tijd die nodig was om het snoep op te krijgen niet evenredig snel groeide.
Dit is allemaal leuk en aardig, maar ik wil ergens naar toe. Sint Maarten was geweldig. Ik kende als klein hummeltje de hele buurt en de hele buurt kende mij. Ondanks de slechte lampions, de slechte liedjes en het nog slechtere weer koester in de herinneringen aan mijn wandeltochten.
Tegenwoordig worden de kinderen vastgesnoerd in de auto met als eindbestemming één of ander overdekt winkelcentrum om daar een rondje Sint Maarten te doen. Doodzonde.
Leer je kinderen de buurt kennen en leer de buurt je kinderen kennen en maak er samen een onvergetelijke avond van. Laat de charme niet verloren gaan en shop local!
En laat me verdorie niet net als vorig jaar met een enorme voorraad snoep zitten die net als vroeger binnen één dag op is. Ik ben jullie dankbaar, mijn tandarts niet!